“Nijedna neprestanost nije naša; mi smo talas koji teče tako da odgovara svakom obliku na koji naiđe.”

Herman Hese je na ovom romanu radio punih jedanaest godina. Objavljen je u Švajcarskoj, 1943. Razlog ovome bilo je povlačenje svih njegovih djela iz tada nacističke Njemačke. Tri godine kasnije, 1946, Hese dobija Nobelovu nagradu za ovo djelo, koje je njegov poslednji roman.

Igra đinđuvama, ili kako je ranije izdavana na našem jeziku – Igra staklenih perli – jeste priča o Jozefu Knehtu, smještena u 23. vijeku. Kneht je najslavniji igrač Igre đinđuvama i ujedno i najslavniji Magister Ludi – Majstor Igre. Ova igra, iako samo površinski i metaforički opisana, jasno ukazuje da je ona “lingua universalis”, u kojem bilo koja teza iz filozofije, matematička formula može biti pretočena u taj jezik, i povezana sa nekom drugom tezom, sonatom itd. Na ovaj način, Igra je neiscrpan resurs kreativnosti, nastao upravo zbog toga – iscrpljivanja svih umjetničkih vrijednosti u “feljtonističkom dobu”, kako Hese naziva period isključivo “građanske” epohe,  koju karakteriše nesigurnost i neistinitost duhovnog života. U ovom dobu, mase se hrane dnevnom štampom, koja prati živote slavnih ličnosti, intervjuiše ih i prepričava anegdote o istim.

Razlog ovome jeste naglo zaustavljanje duhovnog razvoja čovječanstva, koje je doživjelo procvat u periodu nakon Srednjeg vijeka, naglo počelo nazadovati političkim krizama, ratovima, bolesti. Kultura ovog doba nije mogla da zauzme mjesto u društvu, koje je preokupljeno ekonomijom, politikom, ali nikako siromašno duhom. U ovakvom vremenu, zahvaćenom slutnjom o propasti, počinje prazna mehanizacija života, potonulost morala i neiskrenost umjetnosti. Međutim, tu se stvaraju korijeni Igre, počinje sistematsko izučavanje muzike i muzičke teorije.

Hese se uvijek vraća muzici, i navodi da muzika određene epohe najbolje predstavlja njeno stanje.

Kad je svijet u miru, kad su sve stvari spokojne kad svi u svojim poslovima slušaju pretpostavljene, tada muzika može postati savršena.

..

Oronule države i ljudi zreli za propast ne lišavaju se, doduše, muzike, ali njihova muzika nije vedra. Stoga: što je bučnija muzika, to su ljudi tužniji, to je zemlja ugroženija, to dublje tone vladar. Na taj način se i suština muzike gubi.

Igra je nastala i dobila ime tako što je jedan muzički teoretičar, koji je grafički prikazivao muzičke note, brojeve čime drugo no – đinđuvama. Ređajući ih tako, otkrio je da se matematičke formule mogu pretvoriti u muziku, i obrnuto. Kasnije, i filozofske teze su prevođene, da bi došlo do usavršavanja Igre, kakvu poznaje Kneht u 23. vijeku.

I tako je Igra đinđuvama, u romanu, spasila umjetnost od propasti.